Mali

Woensdag 18 maart. Na twee dagen genieten in de Lampsar lodge zijn we vertrokken naar Matam. Het noorden van Senegal richting de grens met Mali. Een tocht van ongeveer 390km. De weg begon veelbelovend. Een mooi geasfalteerde baan zonder politiecontroles. Na enkele kilometers bleken er echter meer en meer verkeersdrempels te komen. Ongeveer om de 100 meter een ferme drempel die onze gemiddelde snelheid natuurlijk weer enorm naar beneden haalde. Een mooie weg, leuke, propere, typische Afrikaanse dorpjes en vriendelijke mensen onderweg. Maar het ging natuurlijk weer niet echt vooruit. Ongeveer in de helft van de route was de pret helemaal gedaan. Geen verkeersdrempels meer maar ...ook geen weg meer. De grootste en diepste putten volgden elkander op. Gevolg: gemiddelde snelheid nog lager. Uiteindelijk na 6u in Ourossogui aangekomen vlakbij Matam. Hotel Sogui stelde niet veel voor dus reden we verder naar Matam. Op internet hadden we gelezen dat La Residence du Fleuve een goed adresje was. Op de weg tussen Ourrossogui en Matam werden we tegengehouden door een agent. In heel Senegal geen enkele controle gehad, in Mauritanie enorm veel controles gehad zonder problemen. En natuurlijk deze agent wou stoer doen. Hij maakte een probleem over het feit dat we geen reservatie hadden voor een hotel, hij zeurde over onze getinte autoramen die op de Carnet de passage moesten staan, enz... Na lang discussiëren mochten we toch verder rijden. Wat bleek, hotel La residence in Matam was volgeboekt. Dus moesten we terug langs die agent passeren (wat eigenlijk nog wel grappig was, want we hadden gelogen dat we een reservatie hadden) maar erger was dat we dus in hotel Sogui moesten overnachten. Niet echt proper, heel duf, geen leuke sfeer en veel vliegen. Voor het avondeten zijn we gaan kijken in een hotel een beetje terug op de baan. Hotel Haayoo, veel mooier maar ook volzet. We konden daar wel eten. 
Deze ochtend zijn we om 7u vertrokken. Naar de grens met Mali was ongeveer 210km. 5uur rijden op een verschrikkelijke weg. Meer putten dan weg. Aangekomen aan de grens verloopt de politiecontrole heel vlot. Dus we hadden goede hoop. Verder richting douane was het iets minder. Een enorme file van camions. Onvoorstelbaar. Heel het dorp Kidira stond vol vrachtwagens die aan het aanschuiven waren om de grens te passeren. Na een half uurtje mooi aanschuiven en nog steeds stilstaan , hebben we besloten om te proberen via een andere weg de vrachtwagens te kunnen passeren. Met hulp van een super vriendelijk (blijkbaar belangrijk) Afrikaans koppel die we mochten volgen, zijn we al de vrachtwagens kunnen passeren en zonder dat we het goed en wel wisten, waren we in Mali. Na de ebola controle beseften we wel dat we zonder het te weten ook de Senegalese grens al voorbij waren en dus terug moesten om onze Carnet de passage te laten afstempelen. Auto's dus aan de kant gezet en de mannen (Jan en Bert) zijn dan terug gewandeld naar de Senegalese grenspost. Alles verliep vlot en we konden verder naar de verschillende bureaus om de Malinese formaliteiten in orde te brengen. Dit verliep allemaal verrassend vlot. 2u10min hebben we besteed aan deze grensovergang. Geen lastige gidsen, niets moeten betalen, geen opdringerige mensen, ... Een hele verademing dus tov de vorige grenzen. De weg van de grens naar Kayes was heel goed. Afgezien van enkele enorme putten in de weg, maar die konden we vlot passeren. Hotel Medine hadden we vooraf geboekt maar stelde erg weinig voor. Omdat we toch graag iets luxueuzer wilden om eens lekker te douchen, zijn we verhuisd naar Kamankole Palace Hotel. Veel mooier en een zalige douche.