Doorheen de Westelijke Sahara

12 maart 2015 - Nouadhibou, Mauritanië

Na een zalige rustdag in Sidi Ifni zijn we zondag ochtend opgestaan met het vreselijke nieuws van de dodelijke aanslag in Bamako (Mali). Een aanslag op een toeristisch café waarover we eerder al hadden gelezen en de kans dus ook groot geweest was dat we daar iets zouden zijn gaan drinken. We zijn dus een beetje ongerust en gaan ons goed informeren en kijken wat de mogelijkheden zijn om onze route veilig te vervolgen. De volgende drie dagen rijden we door de westelijke Sahara. Een saaie route, lelijk landschap, enorm veel wind en oneindig veel politiecontroles waar ze precies fotokopies van paspoorten verzamelen. De dorpjes onderweg stellen zo goed als niks voor en we kamperen op heel basic campings in de drie steden die we tegenkomen: Tarfaya, Boujdour en Dakhla. Gisteren (woensdag 11/3) zijn we dan heel vroeg in Dakhla vertrokken om het laatste stuk naar de grens met Mauritanië te rijden. Op een kleine 10 km van die grens hebben we nog nietsvermoedend onze laatste fles wijn gekraakt. Het is namelijk ten strengste verboden om alcohol binnen te brengen in Mauritanië. Rond 13 u zijn we dan aangekomen aan de Marokkaanse grens. Daar verliep alles nog vrij rustig en gestructureerd. Pascontrole, auto papieren werden gecontroleerd, auto zelf werd onderzocht, stempel gekregen en na anderhalf uur konden we doorrijden. Niemandsland binnen. Een 3 km lange onverharde weg met rotsen, veel zand, kapotte autobanden en uitgebrande autowrakken. Met in de verte de vlaggetjes van de mauretaanse grens. Daar begon de miserie. Eerst paspoortcontrole, dan onderzoek van de wagens met honden, gidsen die ons aanklampten om ons te helpen, tientallen verschillende bureautjes waar we langs moesten. Ongeveer twee uur hebben we moeten wachten op de papieren om met de auto het land binnen te mogen. Stempeltje hier, handtekening daar, politie agenten die eerst moesten gaan bidden en thee drinken, gidsen die in de weg liepen en papieren uit elkanders handen trokken, enz... Pure chaos. Dan moesten we onze visums laten controleren in een ander bureautje, ook daar weer problemen. Totdat we met de chef konden spreken die ons goedgezind was en alles goedkeurde. Nadien langs een toeristenbureautje waar een mannetje zat die blijkbaar niet kon lezen of schrijven maar wel de taak had om alle paspoorten over te schrijven. Uiteindelijk hebben we voorgesteld om het werk van hem over te nemen en de papieren zelf in te vullen. En dan het laatste bureautje. De autoverzekeringen afsluiten. Dit verliep nog het vlotst van alles. In totaal toch vier uur kwijt aan deze grens overgang. Zowel Ann en Myriam die heel de middag de auto's moesten bewaken en de vele gidsen en irritante mannen van zich af moesten slaan, als Freja, Bert en ik die zo goed mogelijk alle administratie hebben geregeld, waren doodop. Voorbij de grens moesten we nog een uurtje rijden tot aan ons hotel in Nouadhibou! We waren heel blij op dat moment dat we dit de dag voordien al geboekt hadden! We zijn net voor donker aangekomen in hotel Sahel. Een goed hotel met mooie kamers en vooral een degelijk bed. We hebben dan ook meteen beslist dat we hier nog een nachtje langer blijven. Vandaag hebben we hier dus een rustdag genomen en zijn op uitstap gegaan naar Cap Blanc (reserva satellite). Het was een hele zoektocht om dit reservaat te vinden. Er staan nergens bordjes of wegwijzers. Na een nogale ruige rit op onverharde weg zijn we wel op de cap blanc geraakt waar normaal gezien 150 zee-olifanten zouden wonen (maar die waren er nu niet, in plaats daarvan hebben we wel enkele gieren gezien) en waar een mooi visitor Center is.  Nog 1nachtje slapen hier en morgen rijden we naar de hoofdstad Nouakchot. 

Foto’s

4 Reacties

  1. Bernardine:
    13 maart 2015
    Het is echt een avonturen reis he. Hele andere verhalen dan Australië. Wel weer mooie verhalen. Moest lachen met de foto van laatste flesje wijn waar ik alleen maar water zag maar ann toch het laatste glasje was aant drinken. Groot gelijk. Schol. Geniet maar.........ik ben nog steeds jaloers:D. Zal zeker nog duren tot vrijdag dan zal ik op hetzelfde continent als jullie zitten. Alle zitten :D.....laat ons zeggen gaan staan liggen enz. Alles geraakt hier klaar.:P. Verder niet echt nieuws. Veel bezoek de laatste dagen van rwandese vrienden die nog wat willen meegeven voor hun familie. Straks en dit weekend wat genieten van de lentezon. Tot mails en hou het veilig♡
    Groetjes ook van Dirk .xxx
  2. Denoudezeur:
    13 maart 2015
    In feite is er geen grens tusen Mauritanie en Marokko. Er is een wel een frontlijn tussen Marokkaanse bezetters en Sahrawis die bijna tot op de Mauritaanse grens reikt. West-Sahara is een conflictgebied waar de VN met een vredesmissie de partijen uit elkaar houdt. Er liggen heel veel landmijnen.
  3. Wouters pascale:
    14 maart 2015
    Hoi Ann , vrienden en familie
    Jullie verdienen een medaille voor jullie geduld in dit avontuur. Weer mooie foto's genomen van een prachtige natuur!!
    Geniet ervan en hou het vooral veilig .
    Tot schrijfs Pascale x x x
  4. Leo wouters en suzy de clopper:
    16 maart 2015
    We staan versteld van jullie verhaal. Wel spannend !! En ik stel vast dat jullie - eens terug in Antwerpen- wel heel geduldig zullen zijn als er iets niet zo vlot gaat.
    Maar we hebben al wel heel mooie foto's gezien.
    Houdt het in elk geval veilig en informeer jullie maar goed over Mali.
    Groetjes aan jullie 5